Tijdens de eerste ambassadeursbijeenkomsten van Changing Healthcare werd heel snel duidelijk dat we het niet over techniek, niet over technologie, niet over glimmende hoogstandjes zouden gaan hebben. Acceptatie van onontkomelijke feiten was al meteen een belangrijk onderwerp.
Met moderne (en minder moderne) middelen kan nagenoeg alles gemeten worden. Een deel gebeurt automatisch (stappentellers), een deel gebeurt handmatig. De heilige graal van dit moment? Effectiviteitsmeting. Maar welk verhaal vertelt effectiviteitsmeting ons?
Ernstige misstanden in ziekenhuizen komen veel te laat aan het licht. En zelfs als ze naar buiten komen, dan staan patiënten in de kou. (bron) Het aloude ‘van fouten kun je alleen maar leren’ lijkt niet te gelden in de wereld van zorg en welzijn. Hoe kan dat toch? Geen idee, maar ik wil eens […]
In m’n vorige blog betoogde ik dat sommige professionals helaas de weelde van informatievergaring niet kunnen dragen. Ik vroeg me af hoe we daar mee om moeten gaan: Werkafspraken maken op basis van professionaliteit?
Gisteren was het raak: het imago van het EPD kreeg (wederom) een tikje door hoe professionals ermee omgaan. Ook zij kunnen hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en blijken te snuffelen in dossiers waar ze niets te zoeken hebben. “Ziekenhuizen blijken niet in staat om intern de privacy van patiënten voldoende te waarborgen.” (bron)
Afgelopen jaren heb ik op verschillende hogescholen in het land workshops ‘online hulpverlening’ gegeven. Inmiddels verzorgen collega Boris Stil en ik een serie lessen op Inholland Rotterdam voor tweedejaars studenten vol- en deeltijd MWD.
Het klinkt mooi. Het klinkt goed. Het klinkt als een betere, goedkopere en uiteindelijk efficiëntere inzet van middelen en mensen: zelfhulp. Doe het zelf! Of laten we mensen aan hun lot over?
We leven eigenlijk in een rare tijd. Terwijl we ons steeds individualistischer gaan gedragen, horen we ook steeds meer de roep om bemoeizorg. Maar wat betekent dat voor zorg en welzijn?
Wie de auto inlevert voor een grote beurt wil tekst en uitleg over de kosten. Een gespecificeerde rekening is logisch: zo kunnen we zien wat de monteur gedaan heeft, welke onderdelen hij gebruikt heeft. Dit helpt ons om te bepalen of we waar voor ons geld hebben gekregen. De monteur vindt dit prima. Welzijnswerkers denken […]
Bij steeds meer bedrijven, instellingen en organisaties wordt ‘Het Nieuwe Werken’ (HNW) ingevoerd. Het lijkt een manier van werken waarbij indeling van tijd en plek op efficiënte wijze overgelaten wordt aan de professional.
De verhouding tussen zorgaanbieder en zorgvrager is er vaak nog hiërarchisch. Dit kan twee kanten op: de zorgaanbieder als Alwetende Oplosser, of de zorgvrager als Eisende Consument. Dit kan beter.
Lijkt je dat ook wat, meer betalen voor meer keuze? De samenwerkingspartners Nederlandse Spoorwegen en Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen menen dat dit een goed idee is. In een gedachte-experiment onderzoek ik of dit in het maatschappelijk werk ook zou kunnen.
Afgelopen week dreigde er slecht weer. Op voorhand beperkte de NS daarom de dienstregeling. Men deed dit onder het voorwendsel dat er dan meer zekerheid voor de reiziger zou zijn.
Iedereen kent het wel: lang in de wacht zitten bij een helpdesk, eindelijk het verhaal doen, om vervolgens verwezen te worden naar een backoffice- waar het hele verhaal wéér gedaan moet worden.
Sinds de Toren van Babel hebben we een probleempje- we verstaan elkaar niet meer zo goed. Maar begrijpen we elkaar daardoor ook niet meer? Internet biedt uitkomst.
In de oeverloze drang tot ‘professionalisering’ vergeten we in welzijnsland de mens: de hulpvrager, en ook de hulpverlener. Op twitter las ik er een hartenkreet over.
In mijn vorige blog vertelde ik over de keuzes die een cliënt kan maken. Deze keuzes leiden volgens mij tot een duurzamere manier van hulpverlening. Vandaag wil ik daarvan een aantal voorbeelden geven.
Afgelopen zaterdag stond ik voor een Grote Keuze: een nieuwe bril uitzoeken. Dat is een ingewikkeld vraagstuk. Ik heb bijzonder veel moeite met bepalen wat bij mij staat of niet.
“Bloggen, waar is dát nou weer voor nodig?!” Ik hoor het mijn collega’s al zeggen. Het is een legitieme vraag die mij ertoe dwingt eens heel goed na te denken en te omschrijven waarom ik in hemelsnaam deze klus op me zou nemen.