In m’n vorige blog betoogde ik dat sommige professionals helaas de weelde van informatievergaring niet kunnen dragen. Ik vroeg me af hoe we daar mee om moeten gaan: Werkafspraken maken op basis van professionaliteit?
Een technische oplossing, door de toegang dicht te timmeren? Mijn stelling was (en is) dat zoiets een professional lui maakt, doordat hij niet meer over het waaróm van informatieverschaffing hoeft na te denken.
Samenwerkende organisaties
De zaken staan er echter iets anders voor als het gaat om samenwerkende organisaties, bijvoorbeeld in sociale wijkteams. Dan is er sprake van een dossier dat ingezien en van inhoud voorzien moet kunnen worden door verschillende professionals van verschillende organisaties. Vragen die dan rijzen zijn onder andere:
- Van wie is het dossier?
- Wie van welke organisatie heeft inzage, en op welk niveau?
- Hoe gaan professionals om met informatie die ze niet met cliënt(systeem), maar wel met elkaar willen delen?
- Onder welke merknaam wordt het dossier gevoerd?
- Hoe wordt de verantwoording (productiemeting) geregeld?
Waar zijn de antwoorden?
Het lijkt erop dat op deze vragen nog onvoldoende antwoord is. Ik ben heel benieuwd of het antwoord op de eerste vraag er überhaupt wel gaat komen. Organisaties hebben verschillende visies, en dat uit zich bijvoorbeeld in hoe inzage in dossiers geregeld is. Natuurlijk, we hebben allemaal de mond vol van transparantie, maar als het puntje bij het paaltje komt denken we daar met z’n allen heel verschillend over.
Vooralsnog is mijn stelling dat het dossier van de cliënt is, en dat professionals uitgenodigd worden om daarin mee te werken. Cliënt is probleem-, dossier- en oplossingseigenaar. Dat lijkt me een gezond en volwassen uitgangspunt, dat aansluit bij eigen verantwoordelijkheid.
Ja, maar…
Het is een mooi idee, maar wellicht niet volledig uitvoerbaar. Denk bijvoorbeeld aan hulpverlening in het gedwongen kader: is de cliënt dan wel van zins om verschillende professionals toe te laten? Hoe kunnen professionals de door politiek en gemeenschap zo gewenste/geëiste samenwerking uitvoeren als cliënt bepaalt wie over informatie kan beschikken?
Het één sluit het ander niet uit. Laten we in welzijn een goed voorbeeld zijn hoe een hulpverleningsproces verbetert als cliënt zelf regie voert over het dossier. Goede voorbeelden doen hopelijk volgen, ook in andere omstandigheden.
Binnenkort start de organisatie waarvoor ik werk in samenwerking met een achttal andere eerste- en tweedelijnsorganisaties een pilot waarin cliënteigenaarschap van het dossier centraal staat. In deze pilot proberen we antwoord te krijgen op verschillende van bovenstaande vragen.