Ernstige misstanden in ziekenhuizen komen veel te laat aan het licht. En zelfs als ze naar buiten komen, dan staan patiënten in de kou.
(bron)
Het aloude ‘van fouten kun je alleen maar leren’ lijkt niet te gelden in de wereld van zorg en welzijn. Hoe kan dat toch? Geen idee, maar ik wil eens kijken of het anders kan. (Spoiler alert: Wie vertrouwt op marktwerking in de zorg kan hier stoppen met lezen.)
Een tijdje terug was het raak: foutjes in een ziekenhuis. Het Ruwaard Van Putten werd onderzocht naar aanleiding van 800 ‘overlijdensgevallen’ (overigens- is dit onderzoek nog voortgezet na het faillissement?). Mijn inziens werd het nog erger door wat daarna gebeurde: doofpot, ontkenning, vingerwijzen en jijbakken. Hoe het met het financiële debacle is gegaan weet ik niet. Het lijkt erop dat er daar alleen maar verliezers waren (al ben ik er niet zeker van dat directie, Raad van toezicht, Raad van bestuur en andere krijtstrepen er slecht afgekomen zijn).
Fouten leiden tot verkramping
Ik kan niet overzien wat er allemaal in de werkelijkheid van ziekenhuispolitiek, de wereld van verzekeringsmaatschappijen en de hoofden der verantwoordelijken omgaat. Ik denk eenvoudig en simpel: wat betekent een en ander voor zorggebruikers?
Angst om fouten toe te geven leidt tot krampachtigheid. Toegeven, erkennen en vertellen wat de leerpunten zijn lijkt mij sterker en meer recht doen aan – jawel – participatie.
En kunnen zorggebruikers niet juist bijdragen aan betere zorg, door serieus genomen te worden als zij misstanden zien? Toegegeven, er zijn patiënten die volstrekt verwend zijn en hun verongelijktheid als misstand zullen poneren. Dat laat onverlet dat er mijn inziens een groot potentieel aan gebruikersinformatie onterecht buiten beschouwing gelaten wordt.
Niet klagen!
Klagen is overigens niet waar ik op doel. Wanneer men een misstand ziet, heeft men – hopelijk – ook een idee hoe het beter zou kunnen. Interessant en productief wordt het als de zorggebruiker vervolgens ook kijkt wat hij zélf kan bijdragen om het probleem uit de wereld te helpen.
De zorggebruiker is geen consument die kan eisen. De zorgaanbieder is geen winkelier met productaanbod. Als er nou eens samengewerkt kon worden?