Bij steeds meer bedrijven, instellingen en organisaties wordt ‘Het Nieuwe Werken’ (HNW) ingevoerd. Het lijkt een manier van werken waarbij indeling van tijd en plek op efficiënte wijze overgelaten wordt aan de professional.
Welke verwachting met betrekking tot bereikbaarheid levert dit echter op? En wat betekent dit voor de zelfredzaamheid van hulpvragers?
HNW
Wat was het ook alweer?
Het Nieuwe Werken is de katalysator van een stille revolutie. Het is een verzamelnaam van diverse manieren van slimmer, efficiënter en effectiever werken, toepassen van Web 2.0, gebruik maken van nieuwe technologieën; experimenteren met nieuwe vormen van samenwerking, maar ook nieuwe manieren van leidinggeven; minder hiërarchie; meer eigen verantwoordelijkheid; meer delegeren en meer overlaten aan eigen creativiteit en oplossingsgerichtheid. (bron)
Toen ik ruim 11 jaar geleden bij De Zorgring (een thuiszorgorganisatie waar het Algemeen Maatschappelijk Werk een onderdeel van was) mijn carrière begon werd mij te kennen gegeven dat de werktijden tussen 9.00 en 17.30 waren. Punt. Gehoorzaam als ik was volgde ik dat. Een maand of zo. Al snel zocht ik een eigen weg, om efficiënter te kunnen inspelen op wat er nodig was.
Vrijheid
Inmiddels doe ik niet anders dan Nieuw Werken. Dit levert mij een gevoel van beheersing en vrijheid op. Ik werk sneller, efficiënter en op de momenten dat het nodig is. Een vraag die hierbij rijst is die van bereikbaarheid. Wat verwachten cliënten van mij? Een 24/7-bereikbaarheid? En wat betekent dit voor hun zelfoplossend vermogen? Ik heb eigenlijk geen idee.
Sommige bedrijfstakken lenen zich voor de 24-uurseconomie. Ik denk dan vooral aan organisaties die met levensbedreigende omstandigheden te maken hebben: bijvoorbeeld ziekenhuizen, politie, brandweer. Ook rioolontstoppers en waterleidingbedrijven komen ervoor in aanmerking. Bij welzijn vraag ik me dat af.
Aanbod creëert vraag
Zodra er een dienst beschikbaar is, zal daar ook gebruik van gemaakt worden. Een aanbod creëert immers de vraag. Maakt het zorggebruikers echter niet afhankelijker dan nodig? Worden mensen niet juist op eigen kracht aangewezen als de hulpverlener (even) niet voorhanden is? En is het in welzijn reëel om mee te doen aan de 24-uurseconomie, waar zoveel mensen ook juist ongelukkig van worden?
Zelf hanteer ik het principe van toepassen wat wanneer nodig is. Organisaties moeten naar mijn idee vooral NIET gaan bepalen hoe zorgvragers benaderd worden. Moderne professionals kunnen de benodigde ruimte zelf prima inschatten. Zorgverleners die daar moeite mee hebben zouden daarin ondersteund moeten worden door de organisatie.
In welzijnsland lijken er verschillende ideeën te leven over bereikbaarheid. Hoe bereikbaar wil jij (niet) zijn?